فاطـمـه جـلـوۀ بـاقـی ازل تـا ابـد اسـت            آی مردم! بخدای احـد! او هم احد است

قامت سرو خودش را به علی داد و خمید            راز زیبایی دریا به همین جزر و مد است

از غـذای حـسنـیـنش زد و بخشید به ما            مادر ما به خدا مـادری‌اش را بلـد است

جامـه نـو به تن فـضه و اسـمـا می‌کرد            بانویی که به تنش پـیرهنی از نمد است

به فدک کار ندارد هـدفش نام عـلی‌ست            نکند فکـر کنی در طلب یک سند است

گر علی پیکر یک عبدود انداخت به خاک            پشت در فاطمه درگیر چهل عبدود است

لال باد آنکه ازو شاهد حرفش را خواست            آنچه صادر بشود از لب او مستند است

نـبی از خانه او دست به سیـنه‌ می‌رفت            تو ببین خانۀ زهرا شرفش تا چه حد است

شـأنـی از تـربـت اربـاب فــراتــر دارد            خاک آن چادر خاکی که به زیر لگد است

بین دیـوار و در خانه چه آمد به سرش            مدد از فضه گرفت آنکه به عالم مدد است